Kortgeleden lieten we via dit bericht weten dat er vervelende ontwikkelingen gaande zijn in Juigalpa bij de woongemeenschap. Zie hiervoor het bericht van het bestuur: https://www.vivirjuntos.org/bericht-van-het-bestuur/
In dit blog vertelt Astrid erover.
Een ongezonde situatie
Sinds het begin heeft de Fundacion vrijwel hetzelfde bestuur. Niet gezond. Zeker niet als het bestuur weinig in staat is om fondsen te werven om het sociale werk draaiende te houden en de Fundacion een stevige basis te geven. In augustus 2021 waren er opnieuw verkiezingen. Ik deed mijn best te zorgen dat er nieuwe mensen benoemd zouden worden, maar het mocht nauwelijks baten. En mijn verwachtingen t.a.v. de prestaties van het nieuwe bestuur waren niet positief.
Afgelopen jaar heeft aangetoond dat het ‘nieuwe’ bestuur inderdaad haar deel van de verplichtingen overeengekomen met VJ, niet na kon komen.
Waardoor VivirJuntos, na veel mails over en weer, in juni j.l. de weloverwogen, maar moeilijke beslissing nam de jarenlange geldzendingen naar de Fundacion te beëindigen. Want een Fundacion die niet in staat is aan eigen fondswerving te doen, is te kwetsbaar en kan op elk moment ten onder gaan.
En toen
Sinds juni heerste er windstilte in de Fundacion. Eind juli ging ik met Jonathan een paar dagen naar het strand.
De ontwikkelingen kwamen in een stroomversnelling. Het bestuur vergaderde, er werd een Algemene Vergadering gehouden. En bij terugkeer van mijn mini vakantie werd ik uitgenodigd door het bestuur voor een vergadering waar de hoofdboodschap was: je bent ontslagen omdat er vrijwel geen fondsen meer zijn. Deze boodschap kwam voor mij als een volslagen verrassing. Klap 2: In Nicaragua is er een wettelijke opzegtermijn van 15 dagen. Zelfs die werd niet in acht genomen. Terwijl in mijn geval de boodschap betekende: geen werk meer maar ook geen huis meer, daar ik in het huis woonde… En als klap op de vuurpijl: dat ik Jonathan mee moest nemen…
Ook een andere medewerkster werd ontslagen. Een derde gaat door, samen met een andere kracht, daar het bestuur het huis voorlopig door wil zetten. Ook de administratrice (tevens presidente van het bestuur) en de boekhoudster gaan door… Evenals de medewerkster
van de activiteitenclub. Voor zolang het kan. Door geld ingebracht door een donateur, de congregatie van een bestuurslid, die non is.
Dus dat er geen geld meer is, is relatief. Dat het een mooi argument is om mij aan de kant te zetten is een feit. Ook vermoed ik dat persoonlijke belangen meespelen daar het salaris van de administratrice gegarandeerd is tot november.
Maar de meest gedupeerden van deze beslissingen zijn de huisgenoten. Abrupte veranderingen in de mensen die hen begeleiden en minder kwaliteit van zorg, door nauwelijks ervaring in het werken met mensen met beperkingen.
Laatste week als coördinatrice
Graag wilde ik de laatste week met allen van het huis, op een waardige manier afsluiten.
Met de huisgenoten zijn we nog een dagje naar het strand geweest, we gingen alsnog naar het zwembad en zondag was net ons maandelijkse uitstapje naar een boerderij gepland waar de huisgenoten van het paardrijden genieten en een heerlijk maal.
Dit keer hadden we een Dankdienst georganiseerd met de aanwezigheid van een pater, om onze dank te uiten voor al die jaren van samenleven en de vele zegeningen die we hebben ervaren. Een mooi slot!
Hoe gaat het mij?
In de laatste werkweek lukte het me, met hulp van vrienden een huisje te vinden waar ik me thuis denk te kunnen voelen, met Jonathan. In diezelfde week begon ik aan mijn verhuizing met hulp van andere vrienden. Alles verliep soepel en sneller dan verwacht.
Sinds 14 augustus wonen we daar nu naar tevredenheid. Jonathan zal een tijd nodig hebben om aan zijn nieuwe huis en leefsituatie te wennen door zijn intellectuele beperking en autisme.
Voorlopig neemt ik eerst wat tijd om van de intensieve laatste weken bij te komen.
Gelukkig heb ik veerkracht en kan ik het leven accepteren zoals het komt. Wetende dat aardbevingen in het leven soms nodig zijn om iets anders te kans te geven boven te komen. Want dat de sfeer in de Fundacion al jaren niet echt goed was, is een feit. En daarom voel ik ook zeker een bepaalde verlichting!
Wel doet het zeer de manier waarop mijn rol officieel tot een einde is gekomen. Ok, ik huil en geef de wonden de tijd om te helen. Gelukkig blijf ik de innerlijke rust en vrede voelen.
En heb vertrouwen in en ben nieuwsgierig naar wat komen gaat… En ik verwacht dat dit nog niet mijn laatste blog zal zijn.
Tot slot
Of er voor mij nog een rol ligt t.a.v. de huisgenoten, mocht de Fundacion toch binnenkort ter ziele gaan, zal de tijd leren. Voorlopig blijf ik daar nog wel een paar maanden voor in Nicaragua.
Ik dank jullie, lezers van deze blog en donateurs via VJ van harte voor alle ondersteuning, meeleven en liefde, die mede mogelijk hebben gemaakt dat we iets moois neer hebben gezet. We hebben gezaaid. Het was de moeite waard! We hebben getoond dat het kan! Moge de dankbaarheid sterker zijn dan de rouw!
Astrid Delleman
