In het kort: ik kwam in september naar Nederland terug omdat de plannen van een vervolg op het gemeenschapshuis in Juigalpa niet meer realistisch waren en ik voelde dat mijn nieuwe missie nu was om Jonathan een eigen thuis te geven, in een instelling. Omdat ik vroeger of later toch de zorg uit handen zou moeten geven, door de grote mate van zorg en ondersteuning die hij nodig heeft door zijn diverse beperkingen. Ik vorderde millimeters om in het zorgsysteem komen. Dat, terwijl ik vanuit Nicaragua al begonnen was…
Crisisopvang
Eind januari 2025 werd Jonathan opgenomen. Maar wel door een crisisopvang! Met alle extra moeite, pijn en kosten van dien… Door gebrek aan hulp, ondersteuning en voortvarendheid van diverse instanties, werd dít de weg. Enkele voorbeelden: 1) Geregeld bellen met het CIZ, om te horen waarom er geen voortgang zichtbaar was, maakte alleen maar duidelijk hoe stroperig hun werkwijze is. 2) De cliënt-ondersteunerorganisatie die ik had benaderd, droeg ook niet veel bij aan het vinden van alternatieven en oplossingen. 3) Zoeken van vrijwilligers ter ondersteuning, via vrijwilligersorganisaties, leverde betrokken gesprekken op, maar ‘ze hadden niet gelijk mensen die bekend waren met mensen zoals Jonathan’. 4) Het vinden van een vaste huisarts, (die de patiënt een beetje kent) was, door gebrek aan dokters in Enschede, een lange termijn project…
Door acting out gedrag van Jonathan in januari, diverse keren gedurende enkele dagen, was duidelijk dat zijn medicatie niet meer voldoende werkte en er eens goed naar gekeken moest worden. Maar, met wie overleggen? Via het bellen van 112 kwam de procedure in een onverwachtse versnelling. Ongelooflijk hoe snel dingen dan gaan! Diezelfde dag nog werd Jonathan opgenomen in s’Heerenloo-Ermelo, d.m.v. een crisisopvang. Waar hij 1x per week bezoek mocht ontvangen.
Wat betekende dat voor mij?
Ik moest erg wennen aan mijn vrijheid, mijn rust, de keuzemogelijkheid hoe mijn tijd in te delen, etc. Geleidelijk aan viel dat kwartje. Gelukkig was ik me al maanden aan het voorbereiden op het loslatingsproces. Een groot deel van het verdriet was dus verwerkt. En aan de rest gaf en geef ik de nodige ruimte. Ook kwam ik open te staan voor ‘wat nu’. Waar leidt de weg mij verder heen? Ik geef het tijd. De optie om als kernlid mee te gaan doen, hier in Enschede in de Wonne leefgemeenschap (die een woonplek geeft voor een jaar of iets langer aan mensen die door de omstandigheden die ondersteuning even nodig hebben in hun leven) is reëel.
Sinds begin maart zit Jonathan op zijn definitieve woonplek; SEIN langverblijf in Cruquius. Omdat ze hier gespecialiseerd zijn in epilepsie, wat Jonathan dus ook heeft. Ik mag hem nu langer en vaker bezoeken. De mensen daar zijn van goede wil, maar zeker de eerste maand vond ik de communicatie met mij erg onder de maat, leken ze zelf het wiel met Jonathan uit te willen vinden. Terwijl Jonathan gebaat is bij routine en structuur. Het is wat het is. Ik zie het als een proces van zien, hoe ver ik kan komen. En wat niet kan, accepteren dat het niet kan.
Einde VJ
Terwijl ik dus steeds meer ‘thuis’ kom in Nederland, me minder verbaas over het een en ander, meer gewend raak aan ’planning op langere termijn’, aan ontregelde treinreizen, etc. is het anderzijds steeds meer loskomen van de periode in Nicaragua. En onderdeel daarvan is het afscheid nemen van Vivir Juntos, haar bestuur, Annelies en Michiel en de achterban.
Nogmaals wil ik een ieder hartelijk danken voor wat we samen neer hebben gezet. Voor de veranderingen die we hebben mogen bijdragen in de levens van de huisgenoten, de medewerksters van huize Ruach en alle mensen die er (inter)nationaal bij betrokken waren.
Het was de moeite waard! Het is niet de duur van iets, wat bepaalt hoe waardevol het is. Niet alle effecten zijn zichtbaar en meetbaar. Maar alles wat uit liefde en betrokkenheid voorkomt, heeft impact. Dus: Gracias! Gracias! Gracias!
Astrid
