Er staat iemand voor de deur. Ze blijkt Velkis te heten en wil graag een bijdrage leveren aan het meer bekendheid geven aan ons werk. Dat klinkt goed. Velkis stelt zich verder voor. Ze is eind twintig en doet administratief werk in Juigalpa. Binnen de kerk waartoe ze behoort heeft ze een korte cursus gedaan waarvoor ze nu een sociale praktijkopdracht moet doen. Naar keuze.
Ze zoekt ons bewust omdat ze een broer heeft gehad die na een proces van maanden, een jaar geleden, aan kanker is overleden. Ook heeft ze door een ongeluk zelf maanden met een orthopedisch apparaat gelopen, waardoor ze discriminatie aan den lijve heeft ondervonden. Daarom wil ze graag wat voor de doelgroep ‘mensen met beperkingen’ doen. Ze hoorde van ons bestaan en nu komt ze langs om te kijken of we interesse hebben.
Zo’n voorstel leg ik natuurlijk voor in een bestuursvergadering, die we eens in de twee weken hebben. Het toeval wilde dat die vergadering twee dagen later zou plaats vinden. Eenduidig waren we enthousiast over haar en haar concrete ideeën, namelijk informatie over ons werk geven aan een groep jongeren die wekelijks in de parochie samenkomt. En foldertjes na de mis in de kathedraal uitdelen en piñatas verkopen bij de uitgang.
Met dit antwoord belde ik Velkis weer, die dit verder met de priester en de jongerengroep kort moest sluiten.
Velkis bleek iemand die doet wat ze belooft en die bovendien de goede contacten heeft. Op de foto het resultaat. Vrijdag sprak ik voor twaalf jongeren over de discriminatie die mensen met een intellectuele beperking ondergaan, het recht op waardering en respect voor een ieder en waar wij als Fundacion mee bezig zijn. Ook verlootten we een piñata, waar de jongeren erg enthousiast over waren.
Gisteren, na twee missen hadden we 19 piñatas verkocht, 900 cordobas (ca 28 euro) verdiend en vele mensen een foldertje over ons werk doen toekomen. Een bliksemactie, in anderhalve week georganiseerd en uitgevoerd. Met een mooi resultaat. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
