Dat was zo gemakkelijk. Tot een maand geleden. Want nu zijn er barricades als onderdeel van de demonstraties tegen de huidige regering. Half april zijn de protesten begonnen. De reactie daarop van de regering? Politie die met kogels op de demonstranten schoot en inzet van paramilitaire groeperingen. Dit kwam bovenop de bestaande onvrede, de pijn en woede vanwege de inmiddels bijna tachtig doden, de rond de duizend gewonden, de vele verdwenen mensen en de gevangenen, waardoor de roep om veranderingen groter werd.
Tegenwoordig ben je of vóór de regering of je behoort tot ‘het volk’. De regering mengt bij haar acties de vlag van Nicaragua met de partijvlag. ‘Het volk’ is een zee van blauw/witte vlaggen (de nationale vlag) en die zee wordt steeds groter, omdat de president steeds meer steun verliest. Bovendien is er ook een markt van alternatieve t-shirts ontstaan in wit/blauwe met teksten als “Nicaragua vrij”.
Was het voor die tijd makkelijk een chauffeur te vinden die een rit naar Managua wilde maken, dat is het tegenwoordig niet meer. Maar gelukkig kwamen we via via op een chauffeur die de rit wel wilde maken, want we zouden mijn vriend Rob ophalen, die twee dagen daarvoor aangekomen was in Managua.
30 mei
De 30ste mei is moederdag in Nicaragua. Er was die dag een demonstratie georganiseerd in Managua door de beweging van de moeders die in deze weken hun zonen en dochters hadden verloren. Een dag dat het waarschijnlijk net iets makkelijker was om in Managua te komen. En zo was het.
Op de heenweg hadden we slechts twee barricades (zie foto). Bovendien reden we een tijdje achter een hele colonne van vrachtauto’s van mensen uit de binnenlanden van Nicaragua, die al uren onderweg waren, om aanwezig te zijn bij de demonstratie. Onderweg stonden mensen aan de kant van de weg om hun steun te betuigen. Het is een periode van zielenpijn en solidariteit.
Rob logeerde in een hostal aan de rand van Managua, dus we hoefden de stad niet in. Na vijf uur reistijd (twee keer zo lang als anders, maar nog heel netjes gedaan) reden we weer terug. Ik laat Rob even aan het woord: ”Onderweg vanuit Managua in de open laadbak van een camioneta, passeerden we drie barricades, waar we dank zij een tussenpersoon vrij snel werden doorgelaten. Bij aankomst in Juigalpa nog een barricade, waardoor we rond 17.00 u volkomen natgeregend (de regenperiode is inmiddels begonnen) aankwamen in het huis. (…) In de avond kijk ik met Astrid naar het nieuws op Youtube (we hebben geen tv), over de demonstratie in Managua, de ene tegen de regering en de andere ter ondersteuning van de moeders van de gevallenen, omdat het vandaag Moederdag is in Nicaragua. De opkomst bij de laatste was massaal. Aan het eind schijnt er door de paramilitairen nogal wat geweld gebruikt te zijn”.
Meeleven
Rob ken ik uit mijn studententijd. Hij is in ’85 in Nicaragua geweest, met één van de internationale brigades die toen naar het land kwamen om mee te helpen in de koffiepluk, omdat Nicaragua in oorlog was met de contra’s. Hij plande de reis aan het begin van dit jaar, toen alles nog rustig was. Gelukkig is het hem er niet om te doen, om Nicaragua weer te herontdekken. Want dat is in de actuele situatie een onmogelijke opgave. Maar hij wil een maand meeleven in het gemeenschapshuis en daar zijn steentje bijdragen als vrijwilliger.
Zijn eerste indruk: “31/5: Vermoeid sta ik op, slecht geslapen vanwege het straatlawaai (Nicaragua heeft geen geïsoleerde huizen…), daar moet ik nog wel aan wennen. Om 7 uur aan het ontbijt, om 8 uur in de vergadering, waarbij de bijzonderheden van de inwonenden worden besproken. Om 9 uur zingen we liedjes met begeleiding van tamboerijnen. Ondertussen wordt de vloer grondig gedweild door doña Mayra en Astrid doet de boodschappen. Regelmaat in huis is belangrijk. De inwonenden hebben structuur nodig om goed te kunnen functioneren. Maar alles gebeurt hier met veel aandacht, liefde en volkomen acceptatie. Ook dat hebben ze nodig”.
Op het eind van zijn verblijf hoop ik Rob nogmaals aan het woord te laten.
Hieronder zie je aan aantal foto’s van de barricades. Wat die man met het zwarte shirt in zijn hand houdt, is een ‘mortero’. Maakt vooral veel lawaai. Gebruikt men m.n. om te laten horen, als ze na gemiddeld twee uur de barricades weer een tijdje open zetten, zodat het verkeer er door mag. Waarna de barricade weer dicht gaat.
PS:
- De mensenrechtenorganisatie van de OEA (organisatie van Amerikaanse staten) CIDH heeft inmiddels een bezoek aan het land mogen maken en heeft in haar onderzoek ervaren hoeveel geweld en terreur er is gebruikt in de protesten door de politie. Op grond daarvan heeft ze 19 aanbevelingen gedaan, die allen toejuichten, maar in de praktijk niet worden nageleefd door de regering.
- Zelfs is Nicaragua een agendapunt geweest in het Europese Parlement waarin de schendingen met een grote meerderheid zijn veroordeeld.
