We hebben geluk. De collectieve taxi, het vervoersmiddel bij uitstek in de steden, komt aan bij het busstation en de bus vertrekt. Veel werkt hier dan misschien niet op tijd. De bussen vormen daarop een uitzondering. Ze houden zich strikt aan de vertrektijd. Wat niet wil zeggen dat ze zich houden aan een vaste aankomst tijd….Meestal doet de bus naar Managua, 150 km, er tussen 2.45 minuten en 3 uur over. Afhankelijk van hoe vaak die stopt om passagiers, op welke plek op de route dan ook, op te pikken. Of hoeveel vracht ingeladen moet worden. En of er geen pech onder de weg is, daar de bussen vaak al jaren mee gaan…
In Nicaragua zitten er geen mensen op het dak, noch hangen ze uit de deur. Wel is het knap hoeveel mensen ze in een bus weten te krijgen. Een volle trein in Nederland is er niets bij. Daar houdt men toch een bepaalde ruimte tussen de ene en de andere persoon. Hier staat men, als alle zitplaatsen vol zijn, rug tegen rug. En dan nog weet daar de kaartjes verkoper tussen door te slingeren. Of de straatverkopers, die op bepaalde plekken toestemming krijgen de bus door te gaan om hun waar: koud water, fruit, gegrilde kip etc. aan te bieden. Dat de bus ondertussen begint te rijden maakt de verkopers niet uit. Op een gegeven moment stappen ze weer uit en komen met een andere bus wel terug.
“Goedemorgen, dames en heren. Neem me niet kwalijk dat ik jullie rust verbreek, maar ik wil graag een zeer bijzonder product onder de aandacht brengen….”Er volgt een heel verhaal met uitleg, waar het product, veelal een geneesmiddel, goed voor is. Vervolgens loopt de verkoper langs, geeft ieder het product zodat men kan kijken of het inderdaad de moeite waard is. En komt dan weer langs om geld of zijn product op te halen.
Een enkele keer komt een evangelist de bus in, om de goede boodschap onder de aandacht te brengen. En soms een persoon met een beperking, die zich nog wel zelf kan redden, om geld te vragen. Bovendien, is er geen spreker in de bus, dan is er altijd muziek te beluisteren. En in bepaalde bussen, de iets luxere versie, wordt een video met veelal een geweldfilm, aangezet om de reis aangenamer te maken. Rustig reizen, naar Nederlandse gewoonte, is er dus niet bij.
De komende tijd zal ik nog de nodige reizen naar Managua , de hoofdstad, moeten maken. Nederland is een bureaucratisch land. Hier kan men er ook wat van. Want voordat ik alle papieren verzameld heb, die ik nodig heb voor mijn verblijfsvergunning (o.a. bij ministerie van werk in Managua) zullen we zeker diverse busreizen en weken verder zijn. En daarbij, als alle papieren verzameld zijn volgens de lijst en ingeleverd kunnen worden, is het maar te hopen dat er niet opeens een nieuw papier aangeleverd moet worden. Want, hier is niets zeker, totdat het door de tijd bewezen is ………
Het is wat het is: de kunst is in praktijk te brengen dat “acceptatie niet iets is wat je doet. Maar dat het iets is, wat je laat!”